دنیایش خلاصه شده در نفس هایش….
در تپش ِ قلبی که بی قرار میتپد، نبضی که بی سوال میزند، سری که بی خبر سودای ِ احوال ِ یارش گشته…
صدایی آرام از تَنگ ِ دلش میخیزد….
آنقدر آرام که میخواهد پیراهنش را بدرد نفس بکشد، یه نفس با بوی ِ آشنای ِ او…
بابویی دوست داشتنی…
راحت میگوید: بوی ِ عشق..
بوی ِ مهم بودن، بویِ پیوند ِ دست ها، بوی ِ جوش خوردن ِ خون ها….
بله…!
او عطر ِ نفس هایش را میخواهد، عطری گرم به پهنای ِ آرامش، اطمینان، اعتماد…..