قسمتی از متن رمان :

پرده رو انداختم تو نشستم. پاهامو جمع کردم تو شکمم و تکیه دادم به پشتی ای که مادرم همین دو هفته ی پیش بافته بود. خبری از گلنار نبود.
می ترسیدم. خیلی هم می ترسیدم. من نمی خواستم عروس بشم. مادرم هم نمی خواست.رفته بود با بی بی زبیده، مادر آدینگ (کسی که روز جمعه به دنیا اومده) حرف بزنه.آدینگ منو نمی خواست. صنوبر چند وقت پیش بهم گفت، آدینگ تو خروجی کاریز بهش گفته که خاطر خواهش شده. حالا نمی دونم چرا اومدن خواستگاری من.
به مادرم گفتم که آدینگ منو نمی خواد. اونم رفته صحبت کنه بلکم از من بگذرن. پدرم بدهکاره. می گن منو جای بدهیش برمی دارن. اشک از چشمم رون می شه. می دونم آدینگ اگه با من عروسی کنه، اذیتم می کنه و بعد می ره صنوبرو می گیره. اونا ثروتمندن می تونن هر چند تا زن بخوان بگیرن. دوست ندارم عروس بشم. می ترسم از عروس شدن. سحرناز دخترعموم همین یه سال پیش، شب عروسیش مرد. اونقدر خون ازش رفته بود که مرد. من نمی خواستم بمیرم.
من دلم می خواد درس بخونم. آقامعلم دیروز شناسنامه اش رو بهمون نشون داد. نه من شناسنامه دارم و نه مادرم. آقا معلم می گفت، اگه شناسنامه داشته باشیم، قانون ازمون حمایت می کنه. ولی اینجا خیلیا اصلا شناسنامه ندارن. مادر می گه سیزده سالمه. اما کلاس چهارمم. پدرم هیچ وقت نیست. با لنج بار می بره امارات. وقتی نیست راحت می رم مدرسه. هر وقت میاد دعوام می کنه و نمی ذاره برم.
داشتم اشکامو با پشت دست پاک می کردم که گلنار خودشو انداخت تو اتاق. نفس نفس می زد و لپاش قرمز شده بود. نفس عمیقی کشید وگفت:
-هورناز دارن می یان. دارن میان ببرنت.
غم چنگ انداخت به قلبم. گلنار دستامو گرفت و گفت:
-فرار کن هورناز. از اینجا برو. بمونی مثل سحرناز می شی ها.
گریه کنان گفتم:
-کجا برم؟ من که جایی رو بلد نیستم که.